Maandag 19 september Een overzicht

Zondag 18 september:

Wanneer ik dit schrijf hebben jullie allemaal al kunnen lezen hoe het was hoe ik deze dagen heb  beleefd. Telefonisch heb ik dat een beetje kunnen vertellen aan Joke. Ik wil proberen om mijn belevenissen vanaf woensdag, het moment dat mijn kennissen hier in Oostenrijk aan kwamen, op papier over te brengen. Vanaf woensdagmiddag wordt het allemaal een beetje hectisch. In de middag ging ik even langs het hotel om het een en ander te regelen, kijken of mijn kamer gereed was en verder de camping melden dat ik de volgende dag zou vertrekken om een paar honderd meter verder mijn caravan naast het hotel te parkeren. Ik had het plan opgevat om mijn trekker in de middag nog even te laten keuren, zodat ik op donderdag mijn startnummer voor de tocht kon halen. Zonder probleem werd mijn trekker goedgekeurd voor de grote trip naar boven. Het stelde weinig voor deze keuring maar toch, je krijgt toch een beetje de kriebels en het gevoel dat je niets over het hoofd hebt gezien. Het was donderdag heel mooi en warm weer en ook mijn kennissen, Hans, Adri, Bart, Thedo, Teun, Frans, Arie en Jeanne die natuurlijk ook hun trekkers moesten laten keuren. Ook deze trekkers kwamen, hoe kan het ook anders bij deze trekker fanaten, goed door de keuring heen. Verder hebben we in de middag nog diverse dingen in orde gemaakt, zoals ons startnummer halen bij het inschrijfbureau. Ik had nummer 281 gekregen. Hans, Frans, Teun en ikzelf besloten om toch nog even een klein tochtje te gaan maken de bergen in (alsof ik nog niet genoeg gereden had). We wilden onze trekkers even lekker op de steile hellingen uitproberen waarbij Teun helaas halverwege moest afhaken wegens problemen met zijn trekker. Besloten werd dat Frans en Teun terug zouden rijden naar het kamp waar ze het euvel konden gaan repareren. Intussen was de bewoner van een boerderij op deze heuvel bij ons komen kijken en deze man nodigde ons uit om bij hem zijn verzameling te komen bewonderen. We maakte gretig gebruik van zijn uitnodiging en reden onze voertuigen zijn erf op om deze daar voor zijn deur te parkeren. We volgde hem een grote schuur in en dachten daar een paar mooie trekkers te kunnen aanschouwen, nou niets was minder waar. Door het licht van de geopende deur zagen we voor ons op de grond minstens dertig stationere motoren staan, de één nog ouder als de ander, dik onder het stof en spinraggen, onder planken hout en andere dingen die er eigenlijk niet bij hoorde. Verder aan de muur en voor de luiken boomzagen in allerlei verschillende soorten en maten. Wat een verzameling, menig liefhebber in Nederland zou in katzwijm vallen wanneer hij dit zou zien. Met de vraag wat hij er mee ging doen, trok hij zijn schouders op en zei dat hij dat niet wist. Hij had geen tijd om deze dingen te restaureren of op te knappen, maar verzekerde ons wel dat alles nog in correcte staat was en dat het zonder problemen aan de praat te krijgen zou zijn. Verkopen wilde hij het niet, het enige was dat hij er eigenlijk geen ruimte voor had. Nou dat zagen we, alles stond op en in elkaar, we moesten over de motoren heen stappen. Later begrepen we waarom hij er geen tijd voor had, hij verhuurde ook nog een onderkomen voor 12 tot 44 personen, meestal toeristen die in deze mooie omgeving wilde komen wandelen. Verder had deze man nog een snapsstokerij in zijn schuur staan en vertelde hij zo terloops dat hij ook nog zelf bier brouwde en of we zijn brouwsels even wilde proeven. Nou we wilden dat bier wel even proberen. Ik moet zeggen, het smaakte niet verkeerd maar je moest niet meer dan een glas drinken anders ging je vanzelf zigzaggend weer van die berg af en dat wilde we natuurlijk voorkomen. We bedankten deze man voor  zijn gastvrijheid want het werd tijd om de richting van de grote parkeerplaats in Brück te rijden waar in de middag de opstelling van zo’n 690 trekkers gepland was. Hierbij werden ook wij verwacht. De trekkers stonden allemaal opgesteld op een groot terrein van een bedrijf en  iedereen kon dat moois bekijken. De meest wonderlijke creaties stonden opgesteld, een trekker met als aanhanger een omgebouwde trabant bedoeld om in te slapen, een soort skihut met alles erop en eraan, incl. biervaten en rumvaatjes. Een mini trekker (zitmaaiertje) met een kleine autoambulance erachter waar weer een nog kleiner trekkertje opstond, enorm leuk om dit allemaal te zien. In de middag  moesten we in colonne naar Fuch am GrossClockner rijden en daar was het natuurlijk ook een grote happening. De trekkers werden allemaal op een paar grote weilanden gestald waarna we verder gingen feestvieren in het dorp. Natuurlijk werd er rijkelijk drank geschonken (bier), wat ik niet gewend was om te drinken maar als je een klein pilsje besteld is het gelijk een halve liter. Na drie van die bellen gehad te hebben was het voor mij tijd om te kijken of de shuttle bus nog niet langs kwam, voordat het met mij misschien wel verkeerd zou aflopen en ik de bus niet meer zou kunnen vinden. De avond verliep zoals je kon verwachten in een stad of dorp waar een groot festijn wordt georganiseerd. Druk, heel veel mensen en natuurlijk ook veel plaatsen waar je gezellig drank kon kopen. Een groot feest. We konden helaas het niet te laat maken want we moesten de volgende morgen verschrikkelijk vroeg ons bed uit om te ontbijten, schrik niet om half zes stond het ontbijt klaar, om zes uur zou de shuttle ons naar onze trekkers brengen. S’morgens om half zes gingen we aan het ontbijt en geloof me, we waren niet de enigste die van hieruit weggingen. Een beetje te vroeg (05.50 uur) liepen we naar de bushalte. Stonden we netjes te wachten, jahoor daar kwam de eerste bus en dat was ook gelijk de eerste bus die langs reed omdat hij totaal afgeladen was uiteraard ook met mensen die naar hun trekkers gebracht werden. Balen om zes uur s’morgens. Maar goed, tien minuten later kwam de tweede bus waar we maar net met zijn allen bij konden. Afgeladen reden we weer naar Fuch en liepen we in de vochtige ochtend  over een nat weiland naar onze pronkstukken die in deze vochtige omgeving stonden te wachten. Iedereen was druk bezig om alles af te drogen en om alvast diverse trekkers op te stoken en te starten. Het weer werd steeds beter, althans dat dachten we, toen we eindelijk vertrokken begon het te regenen. Gelukkig was een uurtje later weer redelijk droog en stonden we intussen in een file van oldtimers te wachten voordat alle trekkers door een tolpoortje mochten rijden. Je kan je voorstellen dat het nogal wat tijd koste voordat alle trekkers hierdoor waren. Eindelijk we mochten door en de rit naar en over de GrossClockner was begonnen. De weg liep met vele haarspeldbochten maar wel gelijkmatig naar boven (12%), dat ging vrij langzaam, maar dat gaf wel gelegenheid om foto’s en films van de rit te maken. Op weg naar de top kreeg je bij verschillende haarspeldbochten bijzonder mooie uitzichten over de bergen en dalen van de GrossClockner. Langzaam maar gestaag gingen we naar boven en sommige trekkers kwamen met een flinke snelheid voorbij. Sommige stonden halverwege met een kokende motor stil en andere kregen andere mankementen en kwamen daardoor ook stil te staan. Maar het ging verder rustig naar boven, 1500 mtr. ,1800 mtr.,  2100 mtr., tot ik eindelijk na ong. anderhalf uur klimmend, met daarbij een onvergetelijke ervaring, op de top aankwam. Een gevoel van ontlading van een jaar voorbereiding kwam over mij heen, ik kreeg een brok in mijn keel en tranen in mijn ogen toen ik mijn vrouw Joke belde met de mededeling dat ik op de top was aangekomen.

YES, ik had mijn doel bereikt. 

Met in mijn gedachte aan mijn schoonvader, stond ik daar, met mijn Zetor op de GrossClockner op een hoogte van zo’n 2570 mtr. mijn emoties te verwerken. Wat heeft mijn trekkertje het goed gedaan. Gestaag trok hij mij naar boven met een heerlijk ploffend geluid uit de uitlaat die niet één keer verkeerd was. Wat een heerlijk moment!!! Als we boven waren en wanneer het goed weer was zou ik met een paar andere, waaronder Hans en Frans verder rijden naar de gletsjer van de Grossclockner. Deze rit was nog een keer zo’n 20 km. verder, met een weg die meer op en neer ging, dus berg en dal. We begonnen hiermee ook weer aan een mooie rit, we kregen bijzondere uizichten over dalen en berghellingen te zien om uiteindelijk uit te komen bij een indrukwekkende gletsjer van ijs en sneeuw. Deze gletsjer ligt op zo’n hoogte van 3798 mtr. Niet dat wij zo hoog zaten, want dan zou je zo langzamerhand zuurstofmaskers nodig hebben. Als je deze natuur ziet, wat voelt een mens zich dan klein, indrukwekkend. Wanneer je over de rand kijkt zie je heel vaak een soort bever of vergrote hamsters lopen, murmels genoemd. Deze lagen gewoon te wachten totdat iemand wat voedsel naar beneden gooide. Hoe verpest je de natuur. We bleven niet al te lang en na een kleine warme maaltijd gingen we weer terug naar ons beginpunt, de top van de Grossclockner. Toen we na een paar uur hier terug waren, waren de meeste al weer richting Fuch afgedaald. Eén uitdaging konden we toch niet aan ons voorbij laten gaan en dat was om met de trekker van dit punt nog even naar de “Edelweisspitse”te rijden. Dit is een smalle weg, zeer stijl en even wat hoger dan waar we zaten, 2571 mtr. om precies te zijn. Wanneer we ook dit record gebroken hebben gaan we toch maar weer richting Bruck, de tijd begint toch een beetje te dringen, het is altijd nog ruim een uur rijden. Een vervelend dingetje kwam toch nog wel om de hoek kijken voor andere, er stond politie in Brück op snelheid en alcohol te controleren. Daarbij was menigeen helaas het haasje. Maar goed, je blijft deelnemer van het verkeer. s’Avonds was er natuurlijk groot feest in de tent en werden de prijzen bekend gemaakt, welke prijzen?, Ik zou het niet weten want ik verstond er geen bal van en ik kon helemaal niet opmaken waar het over ging. Maar goed, het was bere gezellig met veel bier en andere drank maar toch ik had het wel gezien om tien uur. Ik was zo moe en voldaan van alle indrukken die ik op deze dag heb mogen meemaken, dat ik was helemaal katsaf en ging naar mijn hotel om lekker mijn bed op te zoeken. Ik kan je vertellen dat ik niet eens meer weet of ik mijn tweede been wel onder de dekens heb gehaald, ik was zo vertrokken. De volgende morgen (zondag) kreeg ik van iedereen te horen dat het wel tot drie uur s’nachts geduurd heeft. Op deze dag zouden we nog om tien uur een tourritje maken ter afsluiting van het geheel. Ook kregen we hier nog onze plaquette uitgereikt, een bijzonder mooi exemplaar met de Grossclockner en een trekker erop met de tekst “Bruck – Fusch – Grossclockner – 10. Oldtimer traktor WM 2011”. En daar doe je het voor!!! Helaas kregen we om half twaalf te horen dat de rit niet door ging omdat zij geen medewerking meer kregen van de politie, het vergt natuurlijk nogal wat organisatie als je met ruim 400 trekkers (andere waren al vertrokken richting huis) door een paar dorpen wilt rijden. Dus dat ging niet door, helaas had ik dat eigenlijk eerder moeten weten want dan had ik met goed weer richting Duitsland kunnen gaan rijden. We kregen nl. te horen dat het weer slechter zou worden. We hebben daarom de middag maar gebruikt om alles klaar te gaan maken voor de volgende dag, zodat we s’morgens na het ontbijt gelijk konden vertrekken. De zondagavond hebben we na het eten nog lang nagetafeld en alle dingen nog even de revue laten passeren, waarbij ook de sterke verhalen van dit weekend niet ontbraken. Dat ging tot s’avonds laat, de hoteleigenaresse met haar man gingen al naar bed en wij moesten zelf maar het licht uit doen, of we dat ook hebben gedaan weet ik eigenlijk niet meer. Het was intussen goed gaan regenen om de volgende morgen (zes uur) op te merken dat het aan het sneeuwen was, shit ik zit op een open trekker. Nou zo heb ik dan op deze reis alles meegemaakt, op de heenreis mooi weer, het verblijf op de camping van een week met zeer warm weer en nu ik de terugreis ga doen heb ik me daar een pak sneeuw, dat wil je niet weten. Ik ben nu dus vertrokken in een behoorlijk flinke sneeuwbui en ik dacht om in een keer naar een camping in Duitsland te kunnen rijden. Niet dus, ik kwam niet verder dan de camping in St. Johan in Tirol, zo’n kleine 60 km. van de plek waar ik vandaan was vertrokken. Het was te koud en te nat in die sneeuw om verantwoord door te rijden. Op dit moment zit ik dus met de kachel aan, in mijn caravan dit verhaal te schrijven, mijn kleren te drogen en bij te komen met een warm bak soep. Het is nu maandag 19 september en om vier uur vanmiddag is het gelukkig opgehouden met sneeuwen. Er hangt een dikke mistbank boven de berg en ik hoop dat het morgen enigszins beter is om te rijden. Tot zover mijn verhaal van de laatste dagen. Tot de volgende update maar weer.